In mei vorig jaar debuteerde de Amerikaanse Mary Kubica met The Good Girl,
een titel die opmerkelijk genoeg in veel vertalingen onveranderd is
gebleven. Ze ontving hiervoor lovende kritieken waardoor de
verwachtingen voor haar tweede boek hoog waren. Het boek heeft in ieder
geval, vooral door de in het oog springende titel, een opvallende cover.
In Zo'n lief meisje worden
de gebeurtenissen verteld vanaf het moment dat de levens van filantroop
Heidi en de dakloze Willow elkaar kruisen. Op een regenachtige dag ziet
Heidi ze voor het eerst op het station: het magere, verwaarloosde
meisje met een baby op haar arm. Ze aarzelt, maar doet toch niks. Het
tweetal blijft haar echter de hele dag bezighouden en wanneer ze hen
opnieuw tegenkomt besluit ze actie te ondernemen. Ze neemt het stel mee
naar huis voor een bad en een goede maaltijd. Haar man Chris en dochter
Zoë zijn niet zo enthousiast over haar nieuwe "liefdadigheidsproject".
Chris maakt zich vooral zorgen om hun eigen veiligheid en huurt een
privédetective in om meer over Willow te weten te komen. Terwijl Zoë
zich terugtrekt op haar kamer en Chris continue op zakenreis is, raakt
Heidi steeds meer geobsedeerd door de baby. Heidi en Willow raken in een
isolement en opeens is het niet meer duidelijk uit welke hoek het
gevaar nou eigenlijk komt.
Het verhaal wordt verteld vanuit drie verschillende perspectieven
die elkaar afwisselen. Via Heidi en Chris volg je als lezer de
gebeurtenissen in het hier en nu, terwijl Willows perspectief juist
vanuit haar verleden start. Deze verhaallijnen komen uiteindelijk samen
in een onvermijdelijke climax. Onvermijdelijk en dramatisch, want dat de
situatie niet goed kan aflopen is vanaf de eerste bladzijden al meteen
duidelijk. Een toevallige ontmoeting zet een proces in gang dat
onomkeerbaar lijkt te zijn. Zo een lief meisje is geen boek dat
veel spanning oproept tijdens het lezen, wel veel vragen. Stukje bij
beetje komt de lezer meer te weten over Willows achtergrond en elk
stukje roept weer nieuwe vragen op. Na elk hoofdstuk denk je wel te
weten hoe het zit met haar en de baby, maar de werkelijkheid blijkt dan
toch heel anders in elkaar te zitten. Ondanks het feit dat de kritische
lezer bij sommige details wat vraagtekens zal zetten wat betreft de
geloofwaardigheid, zit de plot redelijk goed in elkaar.
De schrijfstijl
van Mary Kubica is over het algemeen erg prettig, al wordt het af en toe
wat langdradig waardoor de vaart er soms uitraakt. Het is haar wel
gelukt om op een geloofwaardige manier de gebeurtenissen te laten
ontsporen, waardoor het voelbare naderende onheil plotseling heel
dringend wordt. Geen typische thriller dus. Niet alleen vanwege het
ontbreken van de spanning, maar vooral ook door de zware thema’s die
behandeld worden in dit boek. Er gebeuren soms vreselijke dingen in het
leven van mensen waarbij draaglast en draagkracht niet altijd met elkaar
in evenwicht zijn . Zo een lief meisje beschrijft wat er kan
gebeuren wanneer dit evenwicht uit balans raakt en is daardoor een
behoorlijk indrukwekkend verhaal geworden.
Kom er nu pas achter dat je ook een blog hebt, leuk!
BeantwoordenVerwijderen