Anja van Biene - Ik ben, ik blijf

Summary Totaal buiten mijn comfortzone las ik de gedichtenbundel Ik ben, ik blijf van Anja van Biene

Anja van Biene

Ik ben, ik blijf 

221 blz
The Amsterdam Press
ISBN 9780995480223
2018

Ik ben, ik blijf hier
dwalend tussen maiskolven
strelende halmen
velden met wuivend goud

In 2016 schreef Anja van Biene haar autobiografisch debuut Niet mijn familie. Een aangrijpend en zeer persoonlijk verhaal over verdriet, pijn en verlies. De crisis waar het gezin zich in bevond was zo groot dat Anja en haar man besloten een jaar te gaan wonen en werken in een ander land. Deze tijd werd vooral besteed aan het rouwen om dat wat verloren was en het opnieuw invulling geven aan hun leven. Herstel is een proces van vallen, opstaan en weer vallen. Door voortdurend stil te staan bij haar beweegredenen en zichzelf de vraag te stellen: Wat denk ik hiermee te bereiken? probeerde zij zich uit de negatieve spiraal te trekken.

“Het verleden loslaten. Het heden accepteren. Een nieuw doel stellen en vooruit” is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Anja eindigde Niet mijn familie met de volgende woorden: "En terwijl er tergend langzaam een traan over mijn wang biggelt, prevel ik met krachtige overtuiging: Ik ben, ik blijf".

Nu, een aantal jaar later heeft Anja haar gedichtenbundel Ik ben, ik blijf gepubliceerd waar het verwerkingsproces nog steeds verder gaat.

ik ben, ik blijf

een dochter 

die de illusie ooit aanbad

duidelijk is gebleken

een vader

heb ik nooit gehad

Ik ben geen expert op het gebied van poëzie, ik heb het sinds mijn middelbare schooltijd eigenlijk altijd links laten liggen. Lastig heb ik het altijd gevonden om gedichten te duiden en te analyseren. Dat ga ik dan ook niet proberen met de gedichten van Anja. Doordat ik haar debuut heb gelezen en dus op de hoogte ben van haar woede en haar verdriet is het gemakkelijker om de gedichten te begrijpen. De pijn en het gemis die zo duidelijk doorklinken in sommigen is hartverscheurend, het is en blijft niet te bevatten wat er is gebeurd.

er bestaat geen heer

ook geen Lieve

die dit vergeeft

al wil men dat geloven

Alle gedichten in de bundel (en het zijn er veel) zijn geschreven zonder hoofdletters of interpunctie. Alleen het laatste gedicht zit vol uitroeptekens en voelt voor mij als een schreeuw van pijn, boosheid en een onmetelijk verdriet, recht uit het hart. Net als in Niet mijn familie gaat Anja de confrontatie aan met haar gedachten en gevoelens en daarbij spaart zij zichzelf niet. Tegelijkertijd kan ze vooruit kijken en datgene koesteren dat nog steeds dicht bij haar staat, zoals haar man Fio en haar zoon Lorenzo.

sta op,

ik zal je steunen

verder op ons pad

wij blijven

de zon volgen

regen

genoeg gehad

mijn hart loopt over

net als mijn emmer van geluk

wanneer je toegeeft

want je wilt vooruit

en ik

je in  mijn armen sluit 

Dank je wel Anja, dat je me wederom deelgenoot hebt laten maken van je genezingsproces. Ondanks mijn onwetendheid op het gebied van versvormen en de regels waaraan zij horen te voldoen, heb ik genoten van de gedichten. De prachtige manier waarop er is gespeeld met woorden, de emotie die van elk afzonderlijk gedicht afspat is bijzonder.

Anja van Biene heeft met Ik ben, ik blijf zich weer kwetsbaar durven opstellen en dat vertaalt zich voor de tweede keer in ontroerend en literair werk.

foto © Anja van Biene