Brandon Sanderson - Staalhart

Summary Gemengde gevoelens over Staalhart

 Brandon Sanderson

Staalhart, The Reckoners # 1

(Steelheart)

412 blz

ISBN 9789021403090

2016 © uitgeverij Q

"Waar boeven zijn, zijn ook helden. Wacht maar af, ze komen vast en zeker. Soms moet je ze alleen een handje helpen"

De Amerikaanse Brandon Sanderson heeft al heel veel geschreven. Ik kende hem alleen als de auteur die The Wheel of Time serie voltooide na de dood van Robert Jordan in 2007. Zoals zo vaak het geval is las Sanderson niet graag als kind, totdat een leerkracht hem zijn eerste Fantasy boek aanreikte. Het blijkt maar weer dat iedereen een lezer kan zijn, mits het juiste boek maar gevonden kan worden. Staalhart is het eerste deel van De wrekers trilogie en is al een oudje, uit 2016. 

Sinds het/de mysterieuze Calamity is verschenen aan de hemel zijn talloze gewone mensen plotseling uitgerust met superkrachten, terwijl tegelijkertijd elke vorm van menselijkheid uit hen lijkt te zijn verdwenen. De sterkste van al deze nieuwe Epics is Staalhart, onkwetsbaar en in zijn woede in staat om elk levenloos of dood voorwerp te veranderen in staal. Hij heerst als een ware tiran over Newcago, het voormalige Chicago, maar dan letterlijk in staal gegoten. De 18-jarige David heeft maar één doel en dat is wraak nemen op de man die jaren geleden het leven van zijn vader nam en dat is, jawel, Staalhart. Om dit doel te verwezenlijken wil hij zich aansluiten bij de Wrekers, een geheimzinnige groep rebellen die overal in het land Epics uitschakelen. Maar dan moet hij ze wel eerst zien te vinden. 

Staalhart is geschreven vanuit de plot; weinig beschrijvingen, weinig uitleg en weinig diepgang in de personages. David en zijn mede Wrekers onderscheiden zich van elkaar door een aantal karakteristieke eigenschappen. Zo is leider Prof de uitvinder, Tia de planner en Abraham de strateeg. De proloog geeft de lezer de informatie die nodig is om de wereld en zijn bewoners te snappen. David heeft Staalhart zien bloeden, wat in zijn ogen betekent dat hij wel degelijk kwetsbaar is. Deze vraag is leidend voor het verhaal, elke Epic heeft een zwakte en het is dus zaak uit te zoeken welke die van Staalhart is. In een grandioze epische finale in het stadion Soldier Field wordt het lot van Newcago beslist. 

Zoals gezegd gebruikt Brandon Sanderson geen onnodige woorden aan zaken die niet direct van belang zijn voor het verhaal. Hij maakt gebruik van sprongen in de tijd, waarmee hij voorkomt dat scènes aan elkaar moeten worden geschreven. Alle gebeurtenissen worden beleefd vanuit het perspectief van David, door zijn gedrag krijgt de lezer inzicht in zijn karakter. Gedreven door een enorm schuldgevoel is hij geobsedeerd geraakt door de Epics waardoor hij zijn jeugd heeft besteed aan het vergaren van informatie over hen. David is ontzettend slim en dat moet ook wel, want fysiek is hij niet opvallend bijzonder. Het ene plan na het andere ontspruit aan zijn brein, helaas mislukken ze negen van de tien keer. Dat maakt echter niet uit, want improvisatie is zijn ding. Steeds weer brengt Sanderson het team in een positie waaruit geen ontsnapping mogelijk lijkt en daarmee valt het boek te vergelijken met films als bijvoorbeeld Mission Impossible. 

En dan lijkt het alsof Staalhart ook echt een episch boek is waar niets op aan te merken valt. 

Ondanks dat ik een fan ben van tempo in een verhaal, hecht ik nog meer waarde aan geloofwaardigheid. Dit betekent niet automatisch dat alles wat er gebeurt ook echt zou moeten kunnen, het gaat erom hoe zaken worden uitgelegd. Een degelijke worldbuilding draagt hier aan bij en personages die uit meer bestaan dan een enkele onderscheidende eigenschap ook. Dit mis ik enigszins in Staalhart, de opbouw van een stevig en goed verhaal wordt verdrongen door alle plotgedreven actie. Chicago werd van staal toen David acht jaar was, toch praat hij over dingen die hij niet meegemaakt kan hebben. Een beetje flauw dat als verklaring daarvoor wordt aangevoerd dat David een nerd is die graag in een encyclopedie bladert. De schrijfstijl van Sanderson kon me ook niet het hele boek door boeien, met name de dialogen vond ik vaak wat onorigineel. Ook vond ik de drukfouten in mijn exemplaar van het boek nogal storend. 

Staalhart was een boek dat bij mij nogal wat tegenstrijdige emoties heeft opgeroepen. Enerzijds sprak de manier van schrijven me niet zo aan en struikelde ik over (soms kleine) inconsistenties in het verhaal; tegelijkertijd was het een boek dat ik in één ruk heb uitgelezen en zorgde alle actie, twists en de originele invalshoek voor dat heerlijke gevoel dat je krijgt wanneer je wordt opgeslokt door een boek. Uiteindelijk is het dat gevoel dat lezen zo onweerstaanbaar maakt.

foto © website auteur