Recensie Erik Axl Sund - Lichamen van glas

Summary

Ik las Lichamen van glas van Erik Axl Sund, pseudoniem van het Zweedse auteurs duo Jerker Eriksson en Håkan Axlander Sundquist. Zij schreven eerder onder hun eigen naam de Victoria Bergman trilogie (die ik overigens nog niet heb gelezen).

Het boek is verschenen bij Cargo en heeft 352 bladzijden.

Lichamen van glas heb ik gelezen voor Vrouwenthrillers en hier is de complete recensie te lezen.

Ik had best wat verwacht van dit boek, de flaptekst klonk in ieder geval veelbelovend en de eerdere trilogie van dit tweetal was erg succesvol. Aangezien ik die dus nog niet heb gelezen was dit boek mijn eerste kennismaking.


Het verhaal is grimmig, duister en deprimerend. Jonge mensen plegen zelfmoord in Stockholm en omgeving. Bij gebrek aan andere zaken wordt inspecteur Jens Hurtig op de zaak gezet en hij ontdekt dat er iets vreemds zit aan deze zelfmoordgolf. Alle jongeren worden gevonden met oortjes in en luisterden blijkbaar via een ouderwetse walkman naar duistere metal van de geheimzinnige  artiest Honger. Hebben deze jongeren echt zelfmoord gepleegd of zijn ze vermoord? Wanneer er ook een aantal schijnbaar willekeurige moorden plaatsvinden ziet Hurtig een verband. Maar wat is er nou precies aan de hand?

Met de plot in Lichamen van glas is niks mis. Het is vreemd genoeg om de aandacht vast te houden en het klopt, de lijnen komen uiteindelijk netjes bij elkaar. De hoofdrolspelers, en dat zijn er heel veel, hebben allemaal een verleden dat ze interessant genoeg maakt om een verhaal om heen te schrijven. De sfeer is griezelig, geheimzinnig en donker. Alle ingrediënten voor een goed boek zou je denken. En toch is Lichamen van glas dat wat mij betreft niet helemaal. Dat is voor het grootste gedeelte te wijten aan de schrijfstijl van de heren. Het boek bestaat uit vier delen met talloze hele korte hoofdstukjes, vaak niet langer dan een halve of hele pagina. Daarbij is elk hoofdstuk geschreven vanuit het perspectief van één van de vele hoofdpersonen. Dit maakt het verhaal warrig om te lezen, je komt er niet echt in en het maakt het erg lastig om je te verplaatsen in de personages.

Behalve dat de korte hoofdstukken de leesbaarheid in de weg zitten, halen ze ook het tempo uit het verhaal. Het duurt erg lang voordat de gebeurtenissen echt op gang komen en wanneer er dan eindelijk vaart wordt opgebouwd is het in een oogwenk ook weer voorbij. Trauma's uit het verleden van de karakters die leidend zijn geweest voor het gedrag worden aan het eind van het boek in een halve pagina nog even verklaard, zo jammer is dat.

Mijn conclusie is dan ook dat Lichamen van glas genoeg potentie had om een goed boek te worden door de intrigerende plot, maar dat het niet uit de verf is gekomen door het ontbreken van tempo, spanning en leesbaarheid.