Ex- Special Forces gevechtspilote Maya Calloway heeft het zwaar te verduren. Na een twijfelachtige beslissing in het veld is ze door klokkenluider Corey Rudzinski aan de kaak gesteld en heeft ze het leger moeten verlaten. Vier maanden geleden is haar zus Claire vermoord en nu is ook haar man Joe Burkett doodgeschoten tijdens een beroving. Maya blijft achter met haar dochtertje Lily en de enige familie die ze nog heeft is het gebroken gezin van haar zus en haar vermogende, kille schoonfamilie. Van haar vriendin krijgt Maya een Nanny Cam waarmee ze haar oppas Isabelle kan controleren. Wanneer Maya op een dag de beelden op de geheugenkaart bekijkt ziet ze haar dochter spelen met haar man. Dit kan niet, Joe is dood. Toch?
Het verhaal in De verbeelding wordt verteld in de derde persoon vanuit Maya, een wat kille en afstandelijke vrouw die na haar noodlottige actie in Irak lijdt aan PTSS. Ze is een enorme control freak en eigenlijk niet in staat om haar waakzaamheid te laten verslappen en te genieten van de leuke dingen in het leven. Het enige waarvan ze tot rust kan komen is haar verzameling wapens en het schieten op de baan met ex-collega’s. Ze kende Joe slechts vier maanden voordat ze zwanger raakte en tijdens haar werk als gevechtspilote was ze vaak hele lange periodes van huis. Door de combinatie van Maya’s karakter en haar PTSS probeert Coben geloofwaardig te maken dat Maya zich als een pitbull in haar eigen onderzoek vastbijt en maar mondjesmaat hulp kan accepteren van haar vriend en ex-collega Shane. Dit lukt ook redelijk tot aan het slotakkoord; het kost wat fantasie van de lezer om zich dan nog in te kunnen leven in Maya’s gedrag. Maya is ook als enige persoon redelijk uitgewerkt, alle andere personages in het boek blijven oppervlakkig.
De verbeelding is misschien niet Coben ’s beste boek, maar zeker ook niet zijn slechtste. Hij blijft ongeëvenaard wanneer het aankomt op het verweven van verhaallijnen en onverwachte plot twists en dit alles gevangen in een vlotte, zeer toegankelijke schrijfstijl. Hij weet als geen ander puzzelstukjes zo te doseren dat het verhaal nergens de kans krijgt om voort te kabbelen. Erg spannend is De verbeelding niet, wel een lekker leesbaar verhaal met een plot dat de lezer niet ziet aankomen. Alleen de epiloog is wat soft en roept de vraag op of dit nou wel noodzakelijk was geweest voor het verhaal. Het bevat nog wat details die ingevuld moesten worden, maar dat had wellicht ook op een andere manier gekund. Het zal niet altijd gemakkelijk zijn om Harlan Coben te zijn, de verwachting is iedere keer weer heel hoog. Bij critici zal De verbeelding misschien niet het verwachte niveau halen, maar voor mij - en alle andere fans - is het gewoon weer een heerlijke Coben.
Harlan Coben: De verbeelding (Fool Me Once)
Uitgeverij: De Boekerij
Ik las De verbeelding voor Vrouwenthrillers
Geen opmerkingen:
Een reactie posten