Blogtour Rick Yancey - De laatste ster

Summary Blogtour: Een ja of een nee voor De laatste ster?

In 2013 verscheen De 5de golf, gevolgd twee jaar later door De oneindige zee en nu is er dan het sluitstuk: De laatste ster.

Blogtour: Een golf van lof of teleurstelling?

De wereld ligt in puin na een serie buitenaardse aanvallen. Het tienermeisje Cassie heeft bijna iedereen verloren die ze kent en voelt zich de laatste mens op aarde. Ze gaat op zoek naar haar broertje Sam en om hem te kunnen redden accepteert ze, eigenlijk tegen beter weten in, de hulp van Evan Walker. Ze komt er al snel achter dat hij één van de Anderen is, een alien dus. Maar dan wel één die zich tegen zijn eigen soort keert. Het lukt hen om Sam samen met een groepje jongeren te bevrijden uit het militaire kamp waar kinderen worden geresocialiseerd. Deze geherprogrammeerde kindsoldaten vormen de vijfde aanvalsgolf, dit betekent dat niemand, maar dan ook echt niemand, nog te vertrouwen is. In De laatste ster is het dan eindelijk tijd voor de grote finale, oftewel de totale vernietiging van het leven op aarde. Het boek beschrijft de laatste vier dagen voordat het moederschip van de Anderen bommen zullen laten vallen op alle grote steden op de planeet. Wat kan een groep jongeren en een paar kinderen hier nog aan veranderen?



We hebben het hier niet over zomaar een groepje jongeren. In De 5de golf is het voornamelijk Cassie door wiens ogen de lezer de meeste gebeurtenissen beleeft. Later, na de inval in de militaire basis, komen daar andere personages bij. Sam, Zombie, Pepper en Evan worden vervolgens in De oneindige zee psychologisch verder uitgewerkt en stevig neergezet in de verhaallijn. Alle bouwstenen zijn dan gelegd voor de climax in De laatste ster, waarin alle spelers op hun plek staan wanneer uiteindelijk de vijfde golf volledig wordt uitgerold in aanloop naar de totale vernietiging: de zuivering van het menselijk ras. Cassie, Sam, Pepper en Zombie zijn alles kwijtgeraakt waar ze van hielden, ze zijn opgejaagd, bedreigd en hebben moeten doden om te overleven. Ze hebben niets meer te verliezen en dit heeft hen wezenlijk veranderd, nooit zullen zij nog hetzelfde zijn. Zoals Pepper opmerkt:

“We dragen het ondraaglijke. We houden het onhoudbare vol. We doen wat gedaan moet worden totdat we zelf ongedaan worden gemaakt”.

Net als bij volwassen fictie is er ook veel verschil in schrijfstijl bij YA boeken, hoewel daar ook de leeftijd van de doelgroep een rol speelt. De 5de golf trilogie is duidelijk voor de wat oudere jeugd en niet alleen vanwege al het geweld, dood en persoonlijk leed dat de hoofdpersonen ten deel valt. De schrijfstijl van Rick Yancey is zo mooi, diepgaand en zet aan tot nadenken. Het enige minpuntje dat ik kon ontdekken waren de vaak te snelle perspectiefwisselingen. In plaats van vaart te brengen haalde dit mij er steeds een beetje uit. Ook verschuift het vertelperspectief af en toe tussen het ik en de derde persoon, waarom dit zo is wordt niet helemaal duidelijk. De trilogie is niet alleen erg origineel (Aliens? Origineel? Ja, echt!), maar houdt de lezer ook een spiegel voor. Wanneer de beschaving valt, wankelt de menselijkheid. Niemand is nog te vertrouwen, er is geen samenwerking meer mogelijk en slechts zelfbehoud telt nog. Dit gegeven maakt Yancey wat mij betreft vooral duidelijk via Sam. Hij is zijn Abc’s en het gezicht van zijn moeder vergeten, hij geeft niets meer om normale dingen als in bad gaan, maar hij is wel de perfecte soldaat geworden. Langzaam wordt alles dat hem tot mens maakt uitgewist.

 “Dit is de wereld die ze hebben gemaakt, waar een leven geven wreder is dan een leven nemen”.

Gelukkig staat Cassie voor de tegenhanger; ooit dacht ze dat ze de laatste mens op aarde was en dit blijft ze ook eigenlijk tot het einde toe vertegenwoordigen. Cassie is zonder meer badass, maar zij blijft geloven in schuld, verantwoordelijkheid, vergeving en vooral in liefde. In dit laatste deel komt ze wat minder uit de verf dan bijvoorbeeld Pepper en Zombie, maar wat blijkt? Niet Evan Walker is de held in dit verhaal, maar, hoe kan het ook anders, toch Cassie.

 “Vergeving komt niet voort uit onschuld of onwetendheid. Vergeving komt voort uit liefde. En liefde is voor altijd, anders zou het geen liefde zijn”.

Met De laatste ster is er een meer dan bevredigend einde aan de trilogie gekomen. Er zijn natuurlijk verliezen, maar er is een manier om een einde te maken aan de buitenaardse overheersing en dat zal menig lezer verdrietig achter laten. Maar Rick Yancey is trouw gebleven aan zijn verhaallijn én, belangrijker nog, aan zijn personages. Er zijn geen plotwendingen die de geloofwaardigheid op de proef stellen en er wordt geen gewilde conclusie geforceerd. Alle lof voor elke auteur die zijn hoofdpersonen het pad durft te laten bewandelen dat recht doet aan het verhaal, hoe moeilijk dit wellicht is geweest. Alhoewel er, voor mij, nog wel een aantal dingen onduidelijk zijn gebleven wat betreft de Anderen, zijn er geen losse eindjes meer wanneer de lezer het boek dicht slaat.

Vanwege de originaliteit, de consequentheid en de prachtige schrijfstijl is De laatste ster wat mij betreft het beste boek geworden uit deze serie.

Dankzij A.W. Bruna kon ik dit boek samen met 9 andere bloggers voor publicatie lezen. Je kunt hier zien welke bloggers zich hebben mogen verdiepen in dit boek. Voor deze blogtour gold een extra spelregel: de verdiepingsvraag aan elkaar. Daniëlle van Light & Stripes stelde mij de volgende vraag:

Hoe vond jij dat de personages zich ontwikkelden, ten opzichte van de vorige twee boeken? Hebben de personages een grote groei doorgemaakt (en zo ja, hoe is deze beschreven), of vond jij dat de personages op een lijn blijven vergeleken met de vorige boeken? En wie is jouw favoriete personage?

Alle belangrijke personages maken een ontwikkeling door, ze moeten wel. Vóór de aankomst van de Anderen waren het allemaal min of meer normale pubers die zich druk maakten over normale dingen. Maar wanneer de wereld letterlijk vergaat en je bijna iedereen verliest die je dierbaar is, is het niet meer zo belangrijk of je populair was op school of niet. Alle personages worden hierdoor in de loop van de serie gecompliceerder, ze moeten tenslotte veel moeilijkere keuzes gaan maken. Ze worden gedwongen anders naar bepaalde dingen te kijken en ze moeten trauma's versneld verwerken om te kunnen overleven. Rick Yancey beschrijft ze in eerste instantie als gewone pubers, bezig met school, populariteit en problemen thuis. Na de eerste aanvalsgolven raken ze langzaam op drift, gevoelens worden diep weggestopt omdat alle energie moet gaan naar overleving. In het laatste deel vinden ze zichzelf stukje bij beetje weer terug, met verschoven prioriteiten en hernieuwde veerkracht. 
Mijn favoriete personages zijn vanaf het begin Cassie en Evan geweest. Na het lezen van De laatste ster vertegenwoordigen zij voor mij de hoop die de mensheid heeft tegen de invasie van de Anderen. Ze strijden en ze vechten, maar verliezen niet datgene dat echt belangrijk is. Wel of geen beschaving meer; hoop, moed, het vermogen om schuld en liefde te voelen is wat hen anders maakt en waar de Anderen geen antwoord op hebben.

Morgen zal Dennis van Coole suggesties zijn mening geven over dit boek. Mijn vraag aan hem is:

Waarom denk jij dat Rick Yancey dit laatste deel De laatste ster heeft genoemd?