Recensie Allan Stratton - De honden

Summary Eindelijk las ik dit boek.

De cover en de titel van het boek De honden sprak me op de één of andere manier zo aan dat ik dit boek wel vijf keer heb opgepakt op mijn werk. En weer teruggezet omdat ik elke keer al te veel had liggen dat nog gelezen moest worden. Het is een jeugdboek en niet te dik, dus toen ik hem weer tegenkwam heb ik de knoop maar doorgehakt. Thuis ben ik er direct in begonnen om te voorkomen dat het onderop de stapel terecht zou komen. Soms zijn er van die boeken waarvan je je afvraagt waarom je het niet al veel eerder bent gaan lezen. De honden van Allan Stratton is er zo één, ik had het gewoon de eerste keer dat ik het in mijn handen had al mee naar huis moeten nemen!






Cameron is samen met zijn moeder al jarenlang op de vlucht voor zijn gewelddadige vader. Elke keer wanneer zijn moeder denkt dat hij hen op het spoor is verhuizen ze. Deze keer komen ze terecht in het gehucht Wolf Hollow waar ze een vervallen boerderij betrekken. Het is een huis met een schimmig verleden, de vorige eigenaar is gedood door zijn eigen waakhonden. De moeder van Cameron vindt een baantje in het dorp en Cameron moet alweer naar een nieuwe school waar hij vanaf de eerste dag wordt gepest. Hij gaat zich verdiepen in de historie van het huis en ontdekt dat er raadselachtige dingen zijn gebeurd. Zijn zoektocht neemt hem helemaal in beslag, zo erg dat de grens tussen werkelijkheid en fantasie helemaal zoek raakt.

Het boek is geschreven vanuit het perspectief van Cameron. Dat maakt dat je meegaat met hem in wat hij ziet, hoort en meemaakt. Pas wanneer hij gesprekken heeft met zijn moeder begint het op te vallen dat iets toch niet helemaal in de haak is met hem. Cameron is een beschadigd kind, hij heeft veel meegemaakt waarvan hij zich niet alles precies meer kan herinneren. Hij is kwetsbaar en heeft een overactieve fantasie ontwikkeld. Normaal gesproken juichen we het alleen maar toe wanneer kinderen (en volwassenen) over fantasie beschikken, maar in het geval van Cameron ligt dit iets anders. Zijn fantasie maakt hem bang en onzeker. Hij praat met de geest van het kind van de vorige bewoners, Jacky. Met zijn hulp probeert Cameron de tragische geschiedenis van deze familie te ontrafelen. Manifesteert de geest van Jacky zich echt aan Cameron of is hij een product van zijn eigen fantasie? Door zijn psychische problemen wordt hij wél een onbetrouwbare verteller.

"In mijn hoofd speelt een radio en Jacky's moeder zingt mee. Opeens is er een mannenstem en wordt het ruzie. Jacky's moeder schreeuwt: 'Wou je slaan? Sla dan waar de blauwe plek zichtbaar is, lafaard'. Wacht. Dat is de stem van ma. Heeft ma dat ooit geroepen? Heb ik dat ooit echt gehoord?".

De gezinssituaties van Jacky en Cameron schuiven steeds meer over elkaar heen en de geschiedenis lijkt zich te gaan herhalen. Het schrijftempo is erg hoog en de spanning wordt steeds verder opgerekt naarmate het heden en het verleden elkaar gaan raken. De honden is een erg plotgedreven boek en alle gebeurtenissen stevenen af op de ontknoping. In vergelijking met de rest van het boek vond ik de finale qua spanning en uitwerking wat mager, daar had toch wat meer in kunnen zitten vind ik.
De honden staat bij ons in de bibliotheek bij de jeugdboeken, maar ik denk zelf dat het beter bij  Young Adult past vanwege de heftige thema's en de hoge psychologische spanning. De honden is te vergelijken met het maken van een puzzel. Het is een zoektocht om alle stukjes op de juiste plaats te leggen, maar wanneer deze klus is gedaan ontstaat er een geheel dat naadloos in elkaar past.


Allan Stratton - De honden (The Dogs), 2015
300 blz
Uitgeverij Gottmer