Recensie Carla Scheepstra - Doodgewoon

Summary Waarom ik ondanks de mooie cover en de originaliteit niet enthousiast kan zijn over Doodgewoon

Carla Scheepstra
Doodgewoon

294 blz.
uitgeverij Godijn Publishing
ISBN:  9789492115690

Boek 10 uit Boek 10 2018



"Wie zegt dat de dood het einde is?"






Met dank aan Godijn Publishing en Nienke Pool voor het recensie exemplaar.

Soms komen er boeken voorbij waarbij de combinatie van de cover en de beschrijving op de achterflap gewoon onweerstaanbaar zijn. Voor mij is Doodgewoon van Carla Scheepstra er zo één, het tiende boek uit de Boek 10 2018 van Godijn Publishing. Alles aan de cover vind ik aantrekkelijk, tot aan het lettertype van de titel toe. Als fan van Young Adult Fantasy sprak de beschrijving van het verhaal me ook erg aan.

Destiel is een gewone jongen van zeventien totdat er vreemde dingen met hem gaan gebeuren. Zonder te weten wat er aan de hand is ondergaat zijn lichaam pijnlijke veranderingen en blijkt hij een bepaald gen te bezitten dat hem in potentie tot een Grafmeester kan maken. Destiel is gek op dansen en op zombies, beiden lijken hem nu in de problemen te brengen. Tegen zijn wil wordt hij de wereld ingetrokken van de ondoden en rust het voortbestaan van de “opgestanen” opeens op zijn schouders.

Het idee van de auteur om zombies eens in een ander, menselijker jasje te steken is leuk gevonden. De zombies, of opgestanen zoals zij zichzelf noemen, wonen onder hun graf op het kerkhof en houden er een eigen bestuursstructuur op na. Het is aan opgestane Ramon de taak een nieuwe grafmeester te zoeken, nadat de vorige is omgekomen en hij denkt die in Destiel gevonden te hebben. Helaas houdt het bij Doodgewoon op bij een goed idee, de uitwerking hiervan laat nogal wat te wensen over. Het verhaal zelf lijkt gehaast geschreven en doet daardoor heel rommelig aan. Te vaak moest ik terugbladeren omdat ik dacht dingen gemist te hebben om dan tot de conclusie te komen dat bepaalde verbanden gewoon niet worden vermeld. De plot van het verhaal is mager en de personages zijn opvallend vaak op de juiste plek aanwezig omdat dit nodig is voor het verhaal, niet omdat het logisch is. De personages zelf blijven vlak en inwisselbaar en bezitten weinig emotionele diepgang. Er gebeuren echt hele angstaanjagende dingen in het leven van Destiel, maar hij lijkt er niet echt van onder de indruk. Het kerkhof is ook overdag vol van niet levende personen, Heinen en vliegende monsters, maar het lijkt niemand op te vallen. De wereld die de auteur probeert te scheppen in Doodgewoon barst van de potentie, maar blijft oppervlakkig en roept veel vragen op die niet beantwoord worden.

Een ander punt waar ik niet mee uit de voeten kan is de schrijfstijl. De beschrijvingen, maar vooral ook de dialogen doen denken aan een opstel zoals we die allemaal hebben moeten schrijven op de lagere school. Nog afgezien van de enorme hoeveelheid taal, spel en grammaticale fouten, is de stijl van schrijven te eenvoudig, te weinig gevarieerd en te fantasieloos. De zinnen zijn over het algemeen heel kort, met veel herhalingen en soms bijna kinderlijk taalgebruik. Ik denk dat de auteur en haar boek enorm geholpen zouden zijn geweest met extra redactierondes en een betere taal en spellingscheck.

Doodgewoon van Carla Scheepstra is gebaseerd op een origineel idee en laat zien dat het de auteur niet aan fantasie ontbreekt. Helaas heeft de combinatie van de manier van schrijven en de zwakke eindredactie het voor mij tot een moeilijk leesbaar boek gemaakt.


foto auteur©Jeroen Mies fotografie