Interview Alexandra Penrhyn Lowe

Summary

Naar aanleiding van het verschijnen van Leeuwenhart, het afsluitende deel in De laatste Wachter serie, organiseerde de uitgeverij AW Bruna op 21 februari een bloggerslunch. Ik kon er vanwege mijn werk helaas niet bij zijn, dus vroeg ik of ik dan een mailinterview kon doen met Alexandra. Door griep aan haar kant duurde het wat langer, maar het had natuurlijk helemaal geen haast. Vorige week kreeg ik de antwoorden terug op mijn vragen en die wil ik graag delen.

Graag wil ik de uitgeverij en natuurlijk Alexandra bedanken voor de mogelijkheid tot dit alternatief voor de gemiste lunch.











Hoi Alexandra, gefeliciteerd met de afsluiting van De laatste Wachter serie! Kun je in een aantal steekwoorden iets over jezelf vertellen?
Dank je wel! Steekwoorden… euh… Ok, daar gaan we dan: liefde is alles, leeslust, schrijfhonger, creativiteit en connectie, veganistisch koken, muziek, gezinsleven, herstel, spiritueel pad, intuïtie.

Eveline ontwikkelt zich enorm door de boeken heen, maar in Leeuwenhart helemaal. Ze lijkt eindelijk bereid te zijn hulp te vragen waardoor ze juist beter in staat is zelfstandig te zijn. Uiteindelijk maakt ze grote offers. Zat Eveline als personage al grotendeels in je hoofd toen je begon aan de serie? Is ze wellicht gebaseerd op iemand?

Als personage zat ze acht jaar geleden vooral in mijn hoofd zoals ze aan het begin van de serie is: een onzekere tiener die doodsbang is om verstoten te worden omdat ze zich anders voelt (en er dan achter komt dat ze ook echt anders is). Wat dat betreft is ze een beetje gebaseerd op mijn vroegere zelf, want ik was daar ook bang voor. Ik denk dat dat kwam omdat we op mijn vijfde van de randstad naar Drenthe verhuisden en ik me altijd een beetje een vreemde eend in de bijt voelde. Evelines ontwikkeling wist ik toen nog niet helemaal, al wist ik wel dat ze meer zelfvertrouwen moest krijgen om de juiste keuzes te maken in haar leven. Wat dat betreft is ze een echte klassieke onwelwillende heldin, die haar ‘Heroines Journey’ volgt (als je meer wilt weten over de Hero’s Journey is het heel leuk om iets meer over of van het werk van Joseph Campbell te lezen).

Er zit veel symboliek en verwijzingen naar de Bijbel, mythes en legendes in het boek. Heb je daar iets speciaals mee? Was dit de inspiratie voor de serie? 

Ik houd ontzettend van (Christelijke) symboliek en van verborgen
boodschappen. Dat had ik als kind al, dan stond ik op een schilderij in een museum de geschilderde muntjes te tellen. ‘Kijk, mama, het zijn er 33! Dat zijn de 33 zilverlingen die Judas heeft gekregen voor het verraden van Jezus!’ Dus het zat er al vroeg in, haha. Ik heb geschiedenis gestudeerd en daardoor was het wel logisch dat er geschiedeniselementen in het verhaal terecht kwamen (waar ik her en der wel wat dichterlijke vrijheid heb genomen qua geschiedenis). Gaandeweg bleken deze historische en symbolische elementen ook steeds beter op hun plaats te vallen, ik kwam vaak dingen tegen bij mijn onderzoek die perfect bleken te passen bij hetgeen ik al had bedacht. Dat vind ik nog steeds het magische van schrijven, dat het verhaal intelligenter lijkt te zijn dan ikzelf en dat ik kan vertrouwen op wat het universum mij toevertrouwt. Dit klinkt een beetje zweverig, maar ik schrijf het lekkerste als ik het gevoel heb dat ik luister in plaats van dat ik dingen bedenk. Een soort intuïtief vertrouwen. De symboliek en mythen etc. waren overigens niet de inspiratie voor het boek. De inspiratie voor het boek was eigenlijk een moment in mijn eigen jeugd, ik was als kind heel gevoelig en had veel nachtmerries. Daarom verbood mijn moeder me occulte dingen te doen, zoals geesten oproepen, glaasje draaien. Ze was er zo bang voor, dat ze tegen me zei: ‘Als het gebeurt op een feestje, dan mag je niet meedoen, je mag niet eens in het huis blijven, je moet weggaan en mij bellen en dan kom ik je halen.’ De inspiratie voor Sevenster ontstond doordat ik dacht: ‘Wat zou er nou gebeuren als een gevoelig tienermeisje het toch doet, ondanks de waarschuwingen van haar (pleeg)moeder?’ Alle mythen en legendes zijn vooral de aankleding voor de persoonlijke reis van Eveline.

De ontknoping kwam voor mij onverwacht, hoewel ik achteraf wel zie dat je wel degelijk aanwijzingen geeft gedurende de loop van het verhaal. Was deze afloop vanaf het begin de bedoeling? Heb je andere ontknopingen overwogen? 

Ik wist toen ik aan het verhaal begon, vooral hoe de eindstrijd van Eveline eruit moest zien en dat is er inderdaad ook zo in gekomen. Maar ik wist niet precies hoe het zou eindigen qua emoties, maar uiteindelijk voelde ik dat dit het juiste einde was voor Eveline, dus een ander einde paste niet in mijn hoofd, omdat het niet paste bij haar persoonlijke reis.

De covers van alle vier de boeken passen perfect bij elkaar en ook de keuze voor de titels van één woord maakt het tot een geheel. In hoeverre heb jij daar zelf invloed op gehad? 

De titels heb ik samen met mijn redacteur bedacht en op een of andere manier kwamen de dieren op de covers heel organisch tot stand. Voordat ik begon met schrijven, ben ik samen met de uitgever en de redacteur naar een hele grote boekhandel gegaan en mocht ik aanwijzen wat ik mooie covers vond, zo is Sevenster destijds ontstaan en daar zijn de andere titels en covers uit voortgevloeid. Wat de meeste mensen niet weten, is dat de vlinder die in mijn naam zit, een Alexandra vlinder is. Ik vertelde mijn uitgever over de vlinder en toen had hij meteen in zijn hoofd dat dit leuk zou zijn als een soort logo. 

Waar en wanneer schrijf je en hoe valt dit goed te combineren met je gezinsleven? 

Ik schrijf eigenlijk altijd in de ochtend en soms ook in de avond, meestal zeven dagen per week. Met de komst van Daantje heb ik minder tijd om te schrijven, maar ik ben wel een stuk efficiënter geworden. Vroeger wilde ik nog wel eindeloos uitstellen, uitstellen, uitstellen voordat ik begon met schrijven. Dat doe ik nu veel minder, waardoor ik alsnog dezelfde hoeveelheid woorden per dag kan schrijven. Als ik een boek schrijf, schrijf ik meestal ongeveer 1000 woorden per dag, dat is een hoeveelheid die ik vrij gemakkelijk kan schrijven zonder dat ik uitgeput raak waardoor ik geen inspiratie meer heb voor de dag erna. Wat ook wel fijn is, is dat ik mijzelf niet meer hoef af te zonderen om in ‘the zone’ te komen. Ik had dat vroeger wel, toen moest ik me echt opsluiten of naar een ander land afreizen om een boek te schrijven. Ik denk dat ik gedurende de jaren heb geleerd om sneller een knop in mijn hoofd om te zetten, waardoor ik het niet meer nodig heb om fysiek naar een andere plek te gaan. Dat is wel een groot goed, want die luxe heb ik niet meer, haha. Wat ik wel heb is dat ik meer moeite heb om te schrijven over nare dingen zoals demonen en bezetenheid nu Daantje er is. Echt enge scènes kon ik ook niet thuis schrijven als zij er was, omdat ik het gevoel had dat het aan me kleefde en ik bang was dat ik het op haar zou overdragen. Voordat zij geboren werd, deed ik ook wel veel research op internet waardoor ik soms hele enge plaatjes tegenkwam, maar daar kan ik nu ook veel minder goed tegen, sommige enge beelden blijven dagenlang op mijn netvlies kleven.

Sommige auteurs zijn van mening dat je zelf veel moet lezen om te kunnen schrijven. Hoe sta jij hierin? Lees je zelf veel en zo ja, wat lees je graag?  

Ik ben het daar zeker mee eens, ik denk dat je organisch in je lijf opslaat hoe een verhaal wordt opgebouwd als je veel leest, waardoor het gemakkelijker is om een verhaal te schrijven. Dat gezegd hebbende: Ik lees zelf op dit moment veel te weinig omdat ik er gewoon niet aan toe kom met een klein kind, maar als ik lees, lees ik graag werk van Ammaniti of Murakami, maar ik vind heel veel dingen leuk om te lezen.

De laatste Wachter serie is nu afgelopen (helaas), heb je al ideeën voor een nieuw boek of serie? Denk je dat het weer YA fantasy zal zijn en zo ja, wat vind je leuk aan deze doelgroep? 

Ik heb zeker een idee voor een nieuwe serie, dit keer voor ongeveer zeven boeken denk ik. Het is denk ik voor een iets jonger publiek, maar dat was Sevenster eigenlijk ook, ik heb dat altijd gezien als jeugdboek en niet YA, want daarvoor was Eveline eigenlijk iets te jong. De nieuwe serie heeft ook weer fantasy elementen, maar is heel anders dan De laatste Wachter serie, minder duister, iets luchtiger en humoristischer. Ik vind het heel leuk om voor tieners te schrijven, ik denk dat het komt omdat ik nog kan voelen hoe ik me voelde toen ik tiener was.

Bedankt Alexandra dat je de tijd hebt genomen om mijn vragen te beantwoorden! 

Graag gedaan en dank voor de leuke vragen!

foto Alexandra: @Keke Keukelaar